PolskiDługa droga, część I - Europejski proces legislacyjny
Obowiązuje od zaledwie kilku lat na mocy dyrektywy 2019/1937 w sprawie stosowania kolorowych materiałów i nowej dyrektywy w sprawie stosowania kolorowych materiałów do celów badawczych. Til dette formål kræver det en radikal ændring, både på europæisk og nationalt plan. W odniesieniu do wysiłków UE na rzecz ustanowienia standardów, jest to wyraźna okazja dla Komisji do zainicjowania procesu opracowywania standardów europejskich w oparciu o zasady pomocniczości.
Kompetencje
Należy dokonać rozróżnienia między ustawodawstwem Unii Europejskiej a ustawodawstwem w państwach członkowskich, tj. również w Niemczech. Unia Europejska jest upoważniona na mocy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) do przyjmowania określonych aktów prawnych. W niektórych obszarach, takich jak unia celna, tylko Unia Europejska może wydawać normy. W innych obszarach Unia może przyjmować akty prawne tylko wtedy, gdy cel legislacyjny może być lepiej osiągnięty na poziomie Unii niż na poziomie państw członkowskich.
Prawo do nominacji
Każda procedura legislacyjna rozpoczyna się od złożenia przez kogoś wniosku dotyczącego ustawy. Organy i osoby, które mogą składać wnioski, są określane jako posiadające prawo inicjatywy ustawodawczej.
Na szczeblu europejskim jedynie Komisja Europejska ma prawo inicjatywy ustawodawczej. Jej członkowie są nominowani przez państwa członkowskie i wybierani przez Parlament Europejski. Ich odpowiednikami na poziomie państw członkowskich są regularnie rządy. Jeśli Komisja nie zaproponuje ustawodawstwa w danej dziedzinie, inne instytucje zaangażowane w proces legislacyjny lub obywatele Unii mogą zwrócić się do niej z taką prośbą.
Komisja ma do wyboru dwie różne formy aktów prawnych: rozporządzenie i dyrektywę. Rozporządzenie, po jego przyjęciu, ma bezpośrednie zastosowanie do wszystkich państw członkowskich i obywateli Unii. Dyrektywa natomiast formułuje pewne wymogi, które państwa członkowskie muszą transponować do swojego prawa. Przykładowo, zgodnie z Dyrektywą w sprawie informowania o nieprawidłowościach, państwa członkowskie muszą uchwalić przepisy nakładające m.in. na przedsiębiorstwa zatrudniające co najmniej 50 pracowników obowiązek utworzenia wewnętrznych jednostek ds. informowania o nieprawidłowościach.
Czasami dyrektywa zezwala na pewne odstępstwa od jej wymogów. Często państwa członkowskie mogą podejmować środki wykraczające poza dyrektywę, aby osiągnąć jej cel. Dyrektywy te nazywane są minimalną harmonizacją, ponieważ w ten sposób Unia osiąga przynajmniej minimalny poziom ochrony w swoich państwach członkowskich. Dyrektywa w sprawie sygnalistów pozwala państwom członkowskim na rozszerzenie ochrony sygnalistów. Tak więc, zgodnie z nowym projektem ustawy, są oni chronieni nie tylko wtedy, gdy zgłaszają naruszenia prawa unijnego, ale także wtedy, gdy zgłaszają różne inne naruszenia prawa krajowego.
Głosowanie
Tak więc teraz Komisja hipotetycznie zaproponowała rozporządzenie lub dyrektywę. Dalszy tok postępowania zależy od rodzaju procedury. W zdecydowanej większości przypadków jest to tzw. zwykła procedura ustawodawcza. Jest ona również nazywana procedurą współdecyzji, ponieważ Parlament Europejski ma możliwość współkształtowania wniosku legislacyjnego.
Komisja przekazuje swój wniosek Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej. Ta ostatnia składa się z odpowiednich ministrów państw członkowskich. Następnie Parlament głosuje nad wnioskiem w pierwszym czytaniu i przekazuje wynik Radzie Ministrów. W ten sposób może również zaproponować poprawki do projektu Komisji. Następnie Rada Ministrów również głosuje nad projektem, w tym nad poprawkami Parlamentu.
Jeśli Rada odrzuci propozycję Parlamentu, odbywa się drugie czytanie. W drugim czytaniu Parlament Europejski ponownie głosuje nad propozycjami Rady Ministrów. Jeśli je zatwierdzi, akt ustawodawczy uznaje się za przyjęty. Jeśli odmówi, procedura legislacyjna pozostaje nierozstrzygnięta. Jeśli zaproponuje dalsze poprawki, musi ponownie przekazać je Radzie Ministrów i Komisji Europejskiej.
Jeśli Komisja odrzuci wynikający z tego wniosek, Rada Ministrów może jednogłośnie uchylić to weto. Jeśli natomiast Rada Ministrów odrzuci poprawki, zwoływany jest Komitet Pojednawczy jako organ specjalny. Komitet ten ma osiągnąć porozumienie w specjalnej procedurze we współpracy z Parlamentem, Radą Ministrów i Komisją.
Droga Dyrektywy Whistleblower na poziomie europejskim nie była długa. Już w pierwszym czytaniu Parlament Europejski przyjął wniosek 591 głosami za, przy 29 głosach przeciw i 33 wstrzymujących się. Plan Komisji został również zatwierdzony przez Radę Ministrów.
Wnioski
Gdy akt prawny pomyślnie przejdzie przez europejski proces legislacyjny, musi zostać opublikowany. Odbywa się to zawsze w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Często sam akt prawny określa, kiedy wchodzi w życie. W przeciwnym razie wchodzi on w życie 20 dni po publikacji.
Europejski proces legislacyjny jest w dużej mierze zdeterminowany przez trójkąt instytucjonalny Komisji, Parlamentu i Rady Ministrów. Ponieważ europejskie wytyczne dotyczące prawa whistleblowingu zostały wydane w formie dyrektywy, muszą one również przejść przez niemiecką procedurę legislacyjną. Zostanie to przeanalizowane bardziej szczegółowo w części II tej serii artykułów.
Ansvarsfraskrivelse
Indholdet på vores hjemmeside er kun beregnet til generelle informationsformål og udgør ikke juridisk rådgivning. Oplysningerne på vores hjemmeside kan ikke og er ikke beregnet til at erstatte individuel juridisk rådgivning fra en advokat. Vi garanterer ikke, at oplysningerne på vores hjemmeside er korrekte, fuldstændige eller opdaterede.